Науката и верата

Веднаш ќе кажам - науката и верата воопшто не се спротивставени.

Просветителските постулати дека христијанството е непријател на науката потекнува од западното искуство, не од источното. Под „просветителство“ мислам на лажното просветителство започнато од богоборечките мислители на француската револуција. Се разбира, за тоа вина има и папизмот и неговата Инквизиција - направена од страв дека клирот ќе ја изгуби својата власт врз луѓето (а каде има страв, нема љубов). Вистинското просветлување секогаш доаѓа од Бога - кај оние што сакаат и се подготвени да го примат.

Светите Отци се кој од кој пообразовани (во световна смисла - дека поминале школи). Еве, денес е св. Грегориј Ниски, братот на св. Василиј Велики. Тие се само двајца од високообразованите православни Свети Отци (Дополнение: До 1054 год. и Истокот и Западот се православни) . Св. Григориј Ниски ги изучил сите науки од тоа време (значи, не „студирал“ само природни науки или философија, туку сè заедно). Такво образование поминувале сите побогати луѓе во Средниот Век (кој е за нас Златно Доба, за разлика од западното средновековие кое, иако полно со побожност, направило повеќе беља отколку нешто добро - веќе зборував за Крстоносните војни). Самиот св. Кирил, од рамноапостолните браќа, пред да се замонаши бил Константин Философ (титула што ја добивале само најобразованите луѓе од ромејско време) и како најучен во царството, бил праќан секаде каде што требале учени луѓе (Багдад, Крим, Моравија, Рим). Да не зборувам за св. евангелист и апостол Лука, кој бил доктор (медицински). Тоа се само некои од примерите.

Гледиштето на Православната Црква за науката е јасно за секој што сака да го види - природните и општествените науки го испитуваат Божјото Создание - а научното созерцување на начинот и законитостите по кои функционира светот е еден од патиштата за познание на Бога. Се разбира, ако е проследено со страв Божји (што не е страв од „лошиот“ и суров татко што ќе ја казни секоја грешка, туку страв да не се повреди љубовта Божја преобилно излеана врз нас). Секој вистинољубив научник на крај доаѓа до Бога. И тоа од Њутн до Стивен Хокинг. Од другата страна ги имаме закоравените богоборци што се фатиле како пијани за стап за теоријата на еволуционизмот, меѓу кои и покојниот Крал Саган, најзаслужен за популаризирање на „Кант-Лапласовата“ теорема за настанувањето на светот „сам од себе“.

Е, кога сме кај еволуционизмот, ете пример за погрешен научен пристап. Еволуционизмот е измислен за да се отстрани Бог од светот. Тој е САМО теорија и досега не се најдени научни докази за неа (сите ткн. докази се побиени со милијарда други факти), па со вешто манипулирање на јавноста (порано тоа се викаше пропаганда) сега се има впечаток дека е званично стојалиште на целата наука. Еволуционист се познава по следново - не го интересираат фактите, го интересира само она што може да се протолкува како потврда за неговите умувања. Тоа што теоријата не држи вода никогаш не му е битно. Доказите за точноста на Библијата и за создавањето на светот и на сите созданија од семоќниот Бог ги плука без аргументи и ги отфрла како „бладања на религиозни фанатици“. (За креационизмот како научна гранка ќе зборувам во друга објава.)

Муабетот ми е ... еден богољубив научник е заинтересиран за вистината. Уште и ако е верник, Бог му го отвора умот да ги созерца најдлабоките тајни на Божјата промисла - и му дава неизмерна радост при тоа. И богословието (теологијата) како наука не е различна. Теологијата нема претходно одреден комплет догми па да ги пика сите факти во нивните рамки - баш напротив. До догмите (непроменливото учење на црквата) е дојдено со неколку векови утврдување во верата, со пролевање маченичка крв (не со бомбаши-самоубијци) за вистината, при што мотивот бил љубовта, а не желбата за расправање и докажување кој е попаметен. И понатаму врз тие догми се гради. Самиот св. Павле вели „испитувајте сè“... со Христовиот ум... и „ништо не е забрането, само не ми е сè полезно“ (парафразирам). Задачата на секој вистински верник е да ја бара вистината во сè и да го осветува светот. Пример за ова имате во огледите на владиката Методиј за пресадувањето органи во неделно Време (последниот од нив овде). Христијанството не би било христијанство ако постојано не го бара Бога во своето опкружување, затоа што е сè, само не статично.